Miałam wielu kolegów na studiach chorych psychicznie i utalentowanych, te dwie DYSFUNKCJE : TALENT I CHOROBA SIĘ NIE WYKLUCZAJĄ !!! Staram się wystawiać z moimi podopiecznymi. Nigdy nie podmalowywałam nikomu obrazów i nie starałam się z kogoś na siłę robić artystę. Odróżniam terapię przez sztukę i działania „sztuczne”…ze smutkiem stwierdzam, że jestem w mniejszości !!! Jeśli robisz podobnie skontaktuj się ze mną nie będę już sama.
Agnieszka Boksa
Jestem na Wjazdowej od 2002r.
Kocham teatr, lubię wyrażać emocje ruchem, układam choreografie w pantomimach z Dorotką. Lubię podróżować po świecie i o tym opowiadać, znam angielski i mam wielu przyjaciół. Chodzę na koncerty VooVoo, Osjanu i Drum Freaks z całą ekipą. Maluję martwe natury, lubię malarstwo realistyczne i impresjonistów.
Mam duży temperament, więc jeżdżę na nartach, pływam i wspinam się.
Dla relaksu haftuję kwiaty i robię makramy.
Danuta Doroż
Uciekłam z warsztatów, bo tam byłam nic nie warta, a na Wjazdowej mam talent i przyjaciół.
Uwielbiam grać w teatrze, mam talent muzyczny, ćwiczę codziennie na aborygeńskiej trąbie, digeridoo, świetnie mi idzie, gram tak dobrze, że nawet napisali o tym w gazecie .Moim królem jest Maciek, to dla Niego śpiewam, gram, tańczę i śnię. Dziewczyny zrobiły pantomimę o moim śnie.
Ela Siuta
Chodzę na Wjazdową od 1985 roku. Bardzo lubię malować ptaszki, drzewka ….i tyle.
Ciągle się śmieję, lubię Dorotkę i innych przyjaciół z grupy. Wspinam się na skałach i na ściance z Dorotką.
Dostałam statuetkę na zawodach wspinaczkowych w Toruniu w 2006r. za technikę wspinania i wolę walki. Gram w pantomimach od początku powstania grupy. Biorę udział we wszystkich wystawach.
Łukasz Waśniowski
Jestem najstarszym bywalcem Wjazdowej. Maluję od dawna, mam dużo wystaw na swoim koncie. Moją przyjaciółką i nauczycielką jest Dorotek. Gram w teatrach, gram na digeridoo.
Właściwie w mediach jestem już gwiazdą….hm, mówię o różnych wystawach i filmach dokumentalnych. Przyjaźnię się z VOOVOO od wielu lat. Bywam na koncertach. Wspinam się, pływam. Przyjaźnię się z Agnieszką Boksą, no i w ogóle z różnymi pięknymi kobietami.
Piotr Kękuś
Biorę udział w zajęciach na Wjazdowej od 1998r.
Maluję abstrakcje, gram w teatrze, głównie szamanów. Tańczę, śpiewam, moim idolem jest Mateo Pospieszalski, często szleję na różnych koncertach z moim opiekunem Maćkiem, najlepszym przyjacielem. Wspinam się z Maćkiem i i instruktorem Kubą.
Pomimo porażenia mózgowego coraz lepiej się wspinam, a kiedyś nie mogłem samodzielnie chodzić. Mój przyjaciel Wisienka Łukasz Waśniowski uczy mnie chodzić bez trzymanki po schodach. Codziennie razem chodzimy na Wjazdową i wracamy do domu. Muszę dodać, że nie mogę też mówić, ale wszyscy mnie rozumieją.
Sebastan Barski
Dorota Gaudyn-Otowska
Uprawianie sztuki przez osobę niepełnosprawną nie jest tylko formą terapii, ale realizacją jej człowieczeństwa. Potrzeba twórczości u człowieka jest wewnętrzna i należy do tajemnic wnętrza.
Integracja osoby upośledzonej umysłowo wciąż jest problemem w Polsce „nowym”. Istnienie całkowicie samodzielne w środowisku ludzi zdrowych bywa często niemożliwe. Podejmowanie działań artystycznych nadaje sens, wartość, życiu osób chorych, ale utalentowanych.
18-06-2007r. – „Cudowne Lata”, Kraków, Inauguracja działalności Stowarzyszenia „Evviva L’ Arte.” Wernisaż Grupy Artystycznej z pantomimą do obrazu Doroty i muzyki „Drum Freaks”, choreografia: podopieczna Agnieszka Boksa, tańczą Agnieszka Boksa, Ela Siuta, Danuta Doroż instrument.
Wszystko zaczęło się od rysunków, równie kolorowych jak prezentowane obecnie w NCK obrazy. Cykl rysunków nosił tytuł „Spóźnieni kochankowie”. Prace były trochę erotyczne, trochę romantyczne, trochę sentymentalne, miały w sobie więcej dowcipu i żartu niż stworzone w tym roku obrazy z cyklu „Pomarańczowe sny”. – Tutaj staram się używać również jaskrawych kolorów, żeby zrekompensować odbiorcom bardziej mroczną tematykę – przyznaje artystka – Nie chcę mówić dosłownie, stąd te dziwne stwory, nie pokazuję konkretnych twarzy kobiet i mężczyzn, czasem wolę kameleony, ponieważ są one dla mnie metaforą człowieka. Każdy z nas ma bowiem wiele różnych oblicz – dodaje.
„Gazeta Wyborcza Kultura”, środa, 21 listopada 2007, AZA [Aneta Z.] Wizualizacja – Maciej Książko
Uprawianie sztuki przez osobę niepełnosprawną nie jest tylko formą terapii, ale realizacją jej człowieczeństwa. Potrzeba twórczości u człowieka jest wewnętrzna i należy do tajemnic wnętrza.
Integracja osoby upośledzonej umysłowo wciąż jest problemem w Polsce „nowym”. Istnienie całkowicie samodzielne w środowisku ludzi zdrowych bywa często niemożliwe. Podejmowanie działań artystycznych nadaje sens, wartość, życiu osób chorych, ale utalentowanych.
Świat osób chorych nie jest uboższy od naszego, emocje towarzyszom wielu działaniom. AKTORSTWO, ruch ciała, możliwość mówienia bez słów, w przypadku, kiedy niektóre osoby nie potrafią mówić lub mówią niewyraźnie, JEST WYPOWIEDZIĄ. Praca nad zachętą do wypowiedzi bywa żmudna, gdy osiągnie się cel, efekty są znakomite!
Osoby zaczynają się otwierać na podpowiedzi interpretacji muzyki, tworzą własne choreografie form abstrakcyjnych jakimi są uczucia np. gniew, smutek itp. Dzieje się to również w malarstwie- namiętności i kolory : tak jak w ruchu, w barwie są uczucia, używa się ich by wyrazić znakiem SIEBIE, porozumieć się ze światem. Malowanie bezpośrednio dłonią, stopą, całym ciałem, zostawianie znaku, swojego znaku. Człowiek od czasów pierwotnych miał potrzebę pozostawiania znaków po sobie, prowadził dialog z innymi, z Bogiem, ze sobą. Słowa mogą kłamać, ciało mówi prawdę o nas. Wyraża tęsknotę za wysłuchaniem, zrozumieniem. Malowanie kredką, pędzlem na małym formacie jest elementem zajęć, ALE stwarza dystans między twórcą a tworzywem. Malowanie sobą, choćby powieką to bezpośredni przekaz emocji. Emocje, które wstydliwie ukrywamy przed światem, są iskrą wszelkich działań nadają życiu smak, są elementem każdego dobrego dzieła sztuki.
Ciekawą propozycją mogą być wspólne zadania, kiedy rodzi się pomysł i poszczególne działania wykonują różne osoby. To forma integracyjna. Ostatnia propozycja Grupy Plastycznej to mój obraz do snów Danusi, choreografię układa Agnieszka Boksa, tańczą do muzyki „Drum Freaks”: Danuta Doroż, Aga Boksa i Ela Siuta. Jest to kobieca forma, o kobiecych emocjach i uczuciach, wspólnych dla świata chorych i zdrowych. Jeśli odnajdę talent plastyczny lub aktorski wśród moich podopiecznych, to realizuję wspólne projekty, traktując partnersko moje dziewczyny i chłopaków z grupy. Nie stawiam granic między światami tak jak czynią to inni terapeuci.
Miałam wielu kolegów na studiach chorych psychicznie i utalentowanych, te dwie DYSFUNKCJE : TALENT I CHOROBA SIĘ NIE WYKLUCZAJĄ !!! Staram się wystawiać z moimi podopiecznymi. Nigdy nie podmalowywałam nikomu obrazów i nie starałam się z kogoś na siłę robić artystę. Odróżniam terapię przez sztukę i działania „sztuczne”…ze smutkiem stwierdzam, że jestem w mniejszości !!! Jeśli robisz podobnie skontaktuj się ze mną nie będę już sama.
Dorota Gaudy-Otowska